Ewangelia na Niedzielę
23.11.2025 – Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata
Łk 23,35-43
Gdy ukrzyżowano Jezusa, lud stał i patrzył. Lecz członkowie Wysokiej Rady drwiąco mówili: ”Innych wybawiał, niechże teraz siebie wybawi, jeśli On jest Mesjaszem, Wybrańcem Bożym”. Szydzili z Niego i żołnierze; podchodzili do Niego i podawali Mu ocet, mówiąc: ”Jeśli Ty jesteś królem żydowskim, wybaw sam siebie”. Był także nad Nim napis w języku greckim, łacińskim i hebrajskim: ”To jest król żydowski”. Jeden ze złoczyńców, których tam powieszono, urągał Mu: ”Czy Ty nie jesteś Mesjaszem? Wybaw więc siebie i nas”. Lecz drugi, karcąc go, rzekł: ”Ty nawet Boga się nie boisz, chociaż tę samą karę ponosisz? My przecież sprawiedliwie, odbieramy bowiem słuszną karę za nasze uczynki, ale On nic złego nie uczynił”. I dodał: ”Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa”. Jezus mu odpowiedział: ”Zaprawdę powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju”.
Dwie różne epoki. Dwa różne królowania. Pokolenia izraelskie uznały Dawida królem. Chciały, by on nad nimi panował. Jezusa własny naród odrzucił. Nie chciał takiego króla. A jednak królestwo Dawida zapowiadało królestwo wieczne, jakie przyniósł Jezus z Nazaretu. Jezus, Król Wszechświata, narodził się z rodu króla Dawida, przyniósł jednak zupełnie inne panowanie. W „królestwie umiłowanego Syna mamy odkupienie grzechów” (1 Kol 1,13-14), przekonuje św. Paweł. Jezus panuje poprzez miłość, wyrażającą się w przebaczeniu grzechów. Tak rozszerza się Jego panowanie, pomimo znaków zupełnie „niekrólewskich”. Znaki towarzyszące królowaniu Dawida to uznanie, splendor, szacunek.
A z czym spotkał się Jezus? Szyderstwo, kpina, cynizm, wreszcie środek odurzający – ocet. To odarcie z ludzkiej chwały mimo wszystko miało w sobie moc przyciągającą, gdyż lud „stał i patrzył”. Grecki oryginał zawiera słowo mówiące o postrzeganiu umysłem i duchem, nie chodziło tylko o powierzchowne przypatrywanie się, ale doświadczenie tego, co się widzi. Tłum pod krzyżem nie tylko widział skazańca, ale Tego, który na tronie cierpienia i śmierci posiada władzę.
Dwa różne trony. Pozłacany fotel, na którym zasiadał król Dawid, by przyjmować poddanych i drewniany krzyż, na którym Jezus oddał życie za zbawienie wszystkich ludzi. Krzyż to tron, z którego padło słowo ułaskawiające Dobrego łotra, proszącego: „Wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa”. Otrzymał znacznie więcej, niż oczekiwał: „Dziś ze Mną będziesz w raju”. Miłość Jezusa i wiara łotra do tego stopnia jednoczą, że odtąd nic nie zdoła ich rozłączyć. Łotr już wszedł do królestwa przebaczenia i miłości. Owoce królowania Jezusa okazały się w Jego życiu na zawsze życiodajne.
Św. Augustyn mówił: „Trzech ludzi zawisło na krzyżach – ten, który daje zbawienie, ten, który je przyjmuje, i ten, który nim gardzi; dla wszystkich trzech kara jest ta sama, lecz przyczyna różna”. Obyśmy we wszelkich okolicznościach życia przyjmowali dar zbawienia, zwracając swoje serce ku jedynemu Dawcy.
Czego wymaga od nas Jezus? Tego, co sam czynił, a szczególnie okazał to w chwilach swej męki: miłość nieprzyjaciół, pojednanie, czystość serca, wierność zobowiązaniom. Dzięki temu będziemy rozszerzać Jego królestwo na ziemi. Chrystus jest królem w takiej mierze, w jakiej my Go uznajemy i akceptujemy jako króla. On nigdy nie narzuca się, ale też nie przestanie nam się ofiarowywać. Nasza wiara w Niego może być tylko świadoma i osobista, aby była życiodajna. Od nas samych jedynie zależy, aby Chrystus był naszym królem.
On króluje w moim życiu, gdy odzwierciedlam Jego wartości i z Nim przeżywam życie. On króluje, gdy stawiam Go na pierwszym miejscu, jako A (alfa) – od Niego rozpoczynam swoje działanie i istnienie oraz Ω (omega), gdy Jemu powierzam to wszystko, co ostatecznie mnie stanowi. „Albowiem nie w słowie, lecz w mocy przejawia się królestwo Boże” (1 Kor 4,20).
s. Kinga Walkowiak
„Koinonia św. Pawła”
Zachęcamy do wspólnej z nami modlitwy Liturgii Godzin (jutrznia i nieszpory) za pośrednictwem naszej strony internetowej (zakładka: „Aby modlić się razem z nami”).
ZOBACZ TAKŻE: