Misja katechisty w parafii
Misją świeckiego katechisty[1] w parafii jest: katecheza ewangelizacyjna dorosłych oraz formacja do ewangelizacji. Zasadniczo posługa katechisty w parafii jako pomocnika duszpasterzy, dotyczy wstępnego etapu ewangelizacji ochrzczonych obejmującej osoby dorosłe (młodzież), którzy:
♦ uczestniczą w procesie duszpasterskiego przygotowania do przyjęcia sakramentów świętych;
♦ uczestniczą w procesie duszpasterskiego przygotowania do bycia urzędowym świadkiem przyjęcia sakramentów.
Ten wstępny etap ewangelizacji ochrzczonych (i posługa katechisty) jest komplementarny do dotychczas obowiązujących form i przepisów duszpasterskiego przygotowania w zakresie odnośnych sakramentów: stanowi więc pomoc i wpisuje się w posługę realizowaną przez duszpasterzy oraz innych specjalistów (np. poradnictwo rodzinne: doradcy itp.).
Szczegółowy zakres i formy posługi katechisty w parafii
1. Prowadzenie katechez ewangelizacyjnych (kerygmatycznych[2]) dla rodziców i chrzestnych w ramach przygotowania do sakramentu Chrztu.
2. Prowadzenie katechez ewangelizacyjnych (kerygmatycznych) dla rodziców dzieci przygotowujących się do I-ej Komunii św.
3. Prowadzenie katechez ewangelizacyjnych (kerygmatycznych) dla kandydatów do Sakramentu Bierzmowania i ich rodziców.
4. Prowadzenie katechez ewangelizacyjnych (kerygmatycznych) dla narzeczonych w ramach przygotowania do Sakramentu małżeństwa;
5. Ewangelizacja stała dla dorosłych, którzy wyrażą chęć dalszej formacji i uczestnictwa w systematycznych spotkaniach „parafialnej grupy modlitwy i ewangelizacji” (systematyczne prowadzenie spotkań modlitewno-ewangelizacyjnych, liturgii Słowa Bożego z posługą głoszenia kerygmatycznego).
Ponieważ istnieje nagląca potrzeba, aby nasze parafie, stawały się coraz bardziej misyjne, dlatego dla uformowania świeckich współpracowników duszpasterzy (proboszczów), proponujemy szkołę katechistów[3].
[1] Używamy terminu „katechista”, ponieważ nie chodzi tu o katechetę w sensie nazwy przypisywanej tym, którzy uczą w szkole katechezy. Według papieża Franciszka, „Katechista jest powołany przede wszystkim po to, by wyrazić swoje kompetencje w posłudze duszpasterskiej przekazywania wiary, która rozwija się na różnych swych etapach: od pierwszego głoszenia, które wprowadza w kerygmat, przez nauczanie, które czyni świadomymi nowego życia w Chrystusie i przygotowuje w szczególności do sakramentów inicjacji chrześcijańskiej, aż po formację stałą, która pozwala każdemu ochrzczonemu być zawsze gotowym „do obrony wobec każdego, kto domaga się od was uzasadnienia tej nadziei” (1 P 3, 15). Katechista jest zarazem świadkiem wiary, mistrzem i mistagogiem, towarzyszem i pedagogiem, który naucza w imieniu Kościoła” (Franciszek, List Apostolski „Antiquum Ministerium”, 6; por. Papieska Rada ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji, Dyrektorium o katechizacji, 113).
[2] Mówiąc o kerygmacie, stajemy na początku procesu zbawienia, którego inicjatorem i kresem jest Bóg (por. 1Kor 1,9; Hbr 12,2); na początku drogi wiary, która „rodzi się ze słuchania Słowa” (Rz 10,17); wiary, która potrzebuje podtrzymania, wzrostu, rozwoju poprzez zrozumienie Słowa (por. Hbr 1,3); wiary, która umacnia się, gdy jest przekazywana, gdy głosimy Słowo, które prowadzi do „nowego życia” (1 P 1,23-25). Kerygmat jest głosem samego Chrystusa (por. Łk 10,16; Mt 28,20). W kerygmacie, nie słyszy się tylko o Chrystusie, lecz słyszy się Jego samego (por. Rz 10,17)!
[3] „Wraz z bogatym nauczaniem soborowym, koniecznie trzeba odnieść się do stałego zainteresowania Papieży, Synodu Biskupów, Konferencji Biskupów oraz indywidualnych Pasterzy, którzy w ciągu tych dziesięcioleci w znaczącej mierze przyczynili się do odnowy katechezy. Katechizm Kościoła Katolickiego, Adhortacja Apostolska Catechesi tradendae, Ogólna Instrukcja Katechetyczna, Dyrektorium Ogólne o Katechizacji, niedawne Dyrektorium o Katechizacji, wraz z wieloma Katechizmami narodowymi, regionalnymi i diecezjalnymi, są wyrazem centralnego znaczenia dzieła katechetycznego, które stawia na pierwszym planie nauczanie oraz formację stałą wiernych” (Franciszek, List Apostolski „Antiquum Ministerium”, 4).