Konferencja „Radość świętości…”

6 października br. w naszym Centrum Modlitwy i Ewangelizacji „św. Pawła” w Kielcach odbyła się Konferencja „RADOŚĆ ŚWIĘTOŚCI -chrześcijańskie świadectwo w świecie współczesnym”.  Zgromadziło się około 70 osób (osoby konsekrowane z różnych zgromadzeń, kapłani i osoby świeckie). Celem konferencji była recepcja Adhortacji Papieża Franciszka „Gaudete et Exsultate”. O powołaniu do świętości w świecie współczesnym”. Kolejny już raz zorganizowaliśmy to spotkanie w „Koinonii św. Pawła” w Kielcach, ponieważ jesteśmy przekonani, że dyskusja pastoralna i teologiczna na temat nauczania papieskiego, wyrażonego w dokumentach skierowanych do całego Kościoła, stanowi nieodzowny element dla pogłębienia refleksji nad duchowością i stylem życia chrześcijańskiego.

Nasze sobotnie spotkanie rozpoczęliśmy celebracją Eucharystii, której przewodniczył Ks. Biskup Andrzej Kaleta. W ramach wygłoszonej homilii Ks. Biskup podkreślił rolę walki duchowej, czujności i rozeznania duchowego na drodze świętości. Rozważając fragment Ewangelii z Łk 10, 17-24, odwołał się do słów papieża Franciszka, który pisze, że „życie chrześcijańskie jest ciągłą walką. Potrzebna jest siła i odwaga, aby oprzeć się pokusom i głosić Ewangelię. Ta walka jest bardzo piękna, ponieważ pozwala nam świętować za każdym razem, gdy Pan zwycięża w naszym życiu. Jest to ciągła walka z diabłem, który jest księciem zła. Nasze zwycięstwa świętuje sam Jezus, tak jak wtedy, gdy Jego uczniom udało się czynić postępy w głoszeniu Ewangelii, przezwyciężając opór Złego” (por. GE 158-159).

Pierwszą konferencję wygłosił Ks. Marian Królikowski (Przełożony generalny Stowarzyszenia Życia Apostolskiego „Koinonia św. Pawła” w Kielcach). Wychodząc od analizy Słowa Bożego zawartego w Biblii, ukazał on świętość jako dar, którego źródłem jest Bóg. Dzięki łasce Ducha Świętego Miłość, którą jest sam Bóg (1 J 4, 18) zostaje przekazywana ludziom, tryumfując nad grzechem, uniemożliwiającym promieniowanie świętości. Świętość jest tajemnicą obecności życia Bożego w nas i naszego życia w Bogu. Świętość to zarazem dar i powołanie. Święty Paweł twierdzi z niezwykłą siłą przekonania, że zostaliśmy „uświęceni w Chrystusie Jezusie i powołani do świętości wespół ze wszystkimi, którzy na każdym miejscu wzywają imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa, ich i naszego Pana” (1 Kor 1, 2). Stanowimy „Święty Kościół grzesznych ludzi”, który stał się mieszkaniem Boga z ludźmi, oświecony chwałą Boga. Nie możemy zapominać, że „uświęceni jesteśmy przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze” (Hbr 10, 10): jesteśmy „świętymi w Chrystusie” – nigdy poza Nim!

 

Jednak na tej drodze czyhają na wierzących starzy i nowi nieprzyjaciele świętości: gnostycyzm i pelagianizm. Są to dwie formy pewności siebie: doktrynalna (zaufanie do własnego rozumu – wiedza) i dyscyplinarna (zaufanie do własnej woli: uczynki), które papież Franciszek w swej Adhortacji nazywa subtelnymi nieprzyjaciółmi, prowadzącymi do zafałszowania świętości (GE 35). Omówienia ścieżek rozwoju ludzkiej myśli w historii podjął się Ks. dr Paweł Tambor (Rektor WSD w Kielcach). Zawsze aktualne zagrożenie dla chrześcijan wszechczasów – przekonywał Ks. Rektor – stanowi wiara zamknięta w subiektywizmie własnego rozumu i uczuć (gnostycyzm), jak też stawianie na piedestale własnej woli z pominięciem łaski (pelagianizm).

 

 

Droga świętości jest bardzo konkretna. O. Tomasz Rusiecki (Wikariusz biskupi do spraw Życia konsekrowanego) mówił o tożsamości chrześcijańskiej oraz drodze świętości, jaką są błogosławieństwa. Nazwał je biografią Jezusa Chrystusa, drogą pięknego człowieczeństwa. Błogosławieństwa wprowadzają w życie chrześcijanina paradoksalne napięcie, gdyż – jak to ujął w adhortacji Papież – są kroczeniem pod prąd w stosunku do „stylu życia, który proponuje nam świat” (GE 65). Siłą świadectwa ludzi świętych jest właśnie przeżywanie błogosławieństw, ponieważ jest to „sposób przekazywania prawdy, właściwy samemu Jezusowi” (GE 63).

 

 

Następnie s. dr Samuela Klimas (Przełożona w Stowarzyszeniu Życia Apostolskiego „Koinonia św. Pawła”), ukazała podkreślany przez Papieża geniusz kobiecej świętości (GE 12). Siostra Samuela uświadomiła uczestnikom konferencji, że ów geniusz polega na właściwej kobiecie zdolności miłowania i byciu miłowaną. Ta specyficznie kobieca zdolność stanowi odzwierciedlenie macierzyńskiej miłości Boga, „niezbędnej do odzwierciedlenia świętości Boga na tym świecie” (GE 12). Jako przykład geniuszu kobiecej świętości, s. Samuela przywołała w swym wystąpieniu i szczegółowo omówiła postać św. Katarzyny ze Sieny, na którą wskazał również papież Franciszek w swej Adhortacji.

 

 

Konferencję zwieńczył Ks. prof. Stanisław Dyk (Wykładowca homiletyki KUL), który w swym wykładzie, skupił się na cechach świętości jako stylach ewangelizacji we współczesnym świecie. Ks. Profesor zwrócił uwagę na zagadnienie symbolizmu obecnego w ewangelizacji poprzez chrześcijańskie świadectwo. Ono bowiem ma przyczyniać się do połączenia świata z Bogiem, czyli uczynić świat boskim. Chrześcijańskie świadectwo, nacechowane „cierpliwością i łagodnością, radością i poczuciem humoru, śmiałością i zapałem, dawane we wspólnocie i pośród nieustannej modlitwy”, jest odpowiedzią na zagrożenia współczesnej kultury, którą cechuje „nerwowy i gwałtowny niepokój, nastawienie negatywne i smutek, wygodna i egoistyczna acedia, indywidualizm i fałszywa duchowość pozbawiona spotkania z Bogiem” (GE 111).

 

W podsumowaniu Konferencji Ks. Marian Królikowski podkreślił, że wszyscy zdajemy sobie sprawę z pilnej potrzeby świętości Ludu Bożego, która właściwie rozumiana, stanowi również właściwą odpowiedź na krytykę ze strony ludzi niewierzących w Chrystusa i pojawiający się w różnym stopniu kryzys wiary w Kościele.  Adhortacja Apostolska Ojca Świętego Franciszka „Gaudete et Exsultate” – O powołaniu do świętości w świecie współczesnym, jawi nam się jako właściwy dokument na ten trudny czas. Wielu dzisiaj pragnie bowiem „Boga bez Chrystusa, Chrystusa bez Kościoła, Kościoła bez ludzi”, bo są grzeszni. Jednak Kościół jest Ciałem Chrystusa w historii i dlatego pośród realiów życia trzeba nam bronić naszej wiary nie gorsząc się Kościołem i ludźmi. 

        

 

 

 

Rozważana przez nas Adhortacja ma bardzo znaczący tytuł Gaudete et exsultate  – „Cieszcie się i radujcie” (por. Mt 5, 12), czyli jest wezwaniem do radości, skierowanym do wszystkich chrześcijan. Chrześcijanie niestety zapominają, że radość jest przykazaniem apostolskim (nakazem), które św. Paweł skierował do Kościoła: „Radujcie się zawsze w Panu, jeszcze raz powtarzam: radujcie się!” (Flp 4, 4): radujcie się zawsze, wbrew wszystkiemu, ponieważ „jesteście świętymi w Panu, w Chrystusie”!