Liturgia Godzin
Zapraszamy na wspólną z nami modlitwę:
Jutrznia:
Dni powszednie: godz. 8:00 (okres wakacyjny – godz. 9:00)
Niedziele i święta: godz. 9:00
Nieszpory:
Dni powszednie: godz. 17:30
Niedziele i święta: godz. 18:00
W Liturgii Godzin, zwłaszcza w dwóch godzinach, które Sobór określa jako podwójne zawiasy codziennej modlitwy: w Jutrzni i Nieszporach (por. SC 89a), dokonuje się codzienne upamiętnienie paschalnego misterium. Jutrznia upamiętnia Zmartwychwstanie Chrystusa, Nieszpory zaś są przypomnieniem Ostatniej Wieczerzy oraz Śmierci Jezusa na Krzyżu. W monastycyzmie droga do mistyki wiodła zawsze przez Pismo Święte i liturgię, dlatego też wspólnoty monastyczne bardzo ceniły sobie Liturgię Godzin. Także dziś Kościół kieruje zachętę do osób konsekrowanych, aby wspólnie odprawiały Liturgię Godzin w całości lub częściowo zgodnie z prawem własnym. W ten sposób ukazują modlący się Kościół, ponieważ są wtedy w pełni obrazem Kościoła, który zgodnie uwielbia swego Pana (por. IGLH 24).
Konstytucje „Koinonii św. Pawła” zalecają uczestnictwo w Liturgii Godzin, która jest modlitwą całego Kościoła. Podkreślają szczególną rolę Jutrzni i Nieszporów. Godziny te, w których mogą uczestniczyć inni wierni, winny być sprawowane wspólnotowo. Nauczanie soborowe wskazuje na potrzebę odnowy Liturgii Godzin. Zgodnie ze starożytną tradycją Kościoła, Jutrznia i Nieszpory mają być uznawane za główne części Liturgii Godzin (por. SC 89). W Kościele chrześcijańskim bowiem do IV wieku odprawiano Eucharystię tylko w niedzielę i w święta męczenników. Natomiast codziennie rano i wieczorem wierni pod przewodnictwem duchowieństwa gromadzili się na nabożeństwo wielbiące Boga. O wschodzie słońca było to Matutinum, nazwane później na Zachodzie Laudes, a o zmierzchu Nieszpory. Te dwa nabożeństwa były odprawiane we wszystkich dawnych liturgiach chrześcijańskiego Wschodu i Zachodu jako historyczne przedłużenie nabożeństw synagogalnych. Związane one były również z eschatologicznym oczekiwaniem na powrót Chrystusa pierwszych chrześcijan, którzy chcieli być zawsze gotowi na Jego przyjęcie, kiedy przyjdzie.
„Koinonia św. Pawła” odwołuje się do tych starożytnych tradycji, zalecając wspólnotowe sprawowanie Liturgii Godzin, która rozciąga na różne pory dnia uwielbienie, dziękczynienie i pamiątkę Bożych misteriów. Szczególnie dotyczy to Jutrzni i Nieszporów.
Aby zrozumieć znaczenie modlitwy Liturgią Godzin, należy uchwycić związek, jaki istnieje pomiędzy lectio divina a oficjum, którego główną część stanowi śpiew psalmów. Psalmodia bowiem przynosi odpowiedź, jakiej człowiek udziela na słowo Boże otrzymane w lectio divina. Wyjątkowa wartość tej odpowiedzi polega na tym, że jest ona wzbudzona przez samo słowo Boże. Jeśli jest prawdą, że Bóg sam najlepiej mówi o Bogu, to można także stwierdzić, że Bóg sam najlepiej potrafi mówić do Boga. To Duch Boży, jak mówi św. Paweł, może nas nauczyć zwracać się do Boga tak, jak należy (por Rz 8, 27). A jakie lepsze słowa może podpowiedzieć od tych, które zostały spisane pod Jego natchnieniem?
Jeśli zatem fundamentalnym zadaniem mnicha jest słuchanie słowa Bożego w lectio divina, to jego końcowym ćwiczeniem będzie nauczyć się, w jaki sposób odpowiadać Bogu w psalmodii. Taka modlitwa wymaga podjęcia wysiłku i trudu, aby przeniknąć literę i przyjąć ducha. Przede wszystkim wymaga to znajomości psalmów. Dlatego starożytni mnisi uczyli się ich na pamięć. Za taką znajomością musi iść zrozumienie znaczenia wypowiadanych słów. Potrzeba więc, aby mnich poznał najpierw historyczny sens słów, które powtarza jako swoje, a następnie rozumiał je w perspektywie Chrystusa i Kościoła jako wypełnienie Starego Testamentu.
Niezastąpioną pomocą i zawsze aktualną pozostają patrystyczne komentarze do Psalmów. Dzięki temu mnich może odmawiać psalmy jako swoją własną modlitwę odmawianą w Ciele Chrystusa. Oficjum więc jako chrześcijańska modlitwa jest modlitwą Chrystusa w Jego Kościele.
s. Samuela Klimas