Jak przeżyć Wielki Tydzień i Paschę Pana
Paschalna droga chrześcijanina w Wielkim Tygodniu
Wielki Tydzień, poczynając od Niedzieli Palmowej, prowadzi nas chrześcijan do serca Misterium Paschalnego, które Kościół celebruje w czasie Triduum Sacrum męki, śmierci i zmartwychwstania Pana. Pascha jest przeżywana w Kościele, który jest Ciałem Chrystusa i przyjmuje konkretne oblicze we wspólnocie zgromadzonej na sprawowanie liturgii: do niego przynależymy i w nim (Kościół) przeżywamy nasze przymierze z Bogiem, Nowe Przymierze we krwi Chrystusa.
Na początek przypomnijmy, że «Chrystus umarł za nasze grzechy – zgodnie z Pismem, został pogrzebany i zmartwychwstał trzeciego dnia – zgodnie z Pismem, i ukazał się Kefasowi a potem Dwunastu» (1 Kor 15, 3-4): to jest „oryginalne wyznanie wiary chrześcijańskiej”, wiary paschalnej, sformułowane przez Apostoła Pawła w jego Pierwszym Liście do chrześcijan w Koryncie. Pascha Chrystusa, Jego męka, Jego śmierć na krzyżu i Jego zmartwychwstanie jest sercem wiary chrześcijańskiej: «Jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremna jest wasza wiara» (1 Kor 15, 17), przypomina nam Apostoł. Wiara chrześcijańska nie może więc istnieć bez zmartwychwstania Chrystusa: to jest największy powód tego, że chrześcijanie nie mogą żyć bez celebrowania każdego roku Paschy Pana. Wielki Tydzień, dzięki Słowu Bożemu i sprawowanej liturgii, prowadzi nas chrześcijan drogą naśladowania Chrystusa Jezusa Sprawiedliwego. Kroczymy drogą za Jezusem i z Jezusem: w Jego męce, śmierci i zmartwychwstaniu odnajdujemy siebie, ludzkość i świat…
Liturgia Niedzieli Palmowej czyli Męki Pańskiej, która rozpoczyna Wielki Tydzień, jest preludium Paschy Pana. Śpiewając radosne „Hosanna” i ze wzniesionymi palmami w ręku, Kościół (wspólnota i Ciało Pana obecne w historii świata) wyznaje swą wiarę w Jezusa Pana zmartwychwstałego i jak „wierny uczeń” podąża za swym Panem drogą Jego męki i śmierci krzyżowej, aby umierając z Nim, z Nim również powstać do nowego życia.
Podczas liturgii sprawowanej w Wielki Czwartek, Wielki Piątek, Wielką Sobotę i Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego wspominamy i przeżywamy gesty dokonane przez Jezusa, Jego słowa i wydarzenia, jakie On przeżył podczas ostatnich dni swego ziemskiego życia. To prawda, że wspominamy, aby nie zapomnieć, aby świat nie zapomniał, że „Chrystus umarł, zmartwychwstał i powróci”, ale przede wszystkim wspominamy, aby czynić obecnym w sakramentach i czerpać nowe życie ze zdrojów łaski zbawienia. Wspominamy, przeżywając obecność Chrystusa zmartwychwstałego w sakramentach Kościoła, oczekując na Jego chwalebny powrót jako Zmartwychwstałego Pana: czynimy to, aby Jezus „Syn Człowieczy znalazł wiarę w świecie, gdy powtórnie przyjdzie” (por. Łk 18, 8). Gdyby więc chrześcijanie nie celebrowali każdego roku pamiątki śmierci i zmartwychwstania Chrystus (pascha), wtedy sam Chrystus zostałby zapomniany, a Eucharystia – dar Jego Ciała i Krwi złożony za zbawienie wszystkich ludzi, przestałaby być naszym „składaniem dziękczynienia Bogu: przez Chrystusa z Chrystusem i w Chrystusie”.
Pascha, pamiątka przejścia Jezusa z tego świata do Ojca, którą chrześcijanie celebrują (świętują) podczas liturgii paschalnej, poprzez działanie Ducha Świętego staje się skutecznym wspominaniem, które „w liturgii czyni obecnym to, co wspominamy”. Dlatego chrześcijanie podczas świętych dni Triduum paschalnego, dni uroczystej celebracji Eucharystii, dni uważnego słuchania Pisma, przedłużonego w modlitwie Psalmami (Liturgia Godzin), dni uwielbienia, adoracji i błagania, w tym wszystkim i przez to wszystko, wspominając śmierć i zmartwychwstanie Jezusa, wyznają, że te wydarzenia mają sens dla nich dzisiaj. Tak właśnie każdego roku, my chrześcijanie, celebrujemy Paschę Pana we wspólnocie sprawującej liturgię; mocą Ducha Świętego przypominamy (upamiętniamy) i ożywiamy Jego gesty i słowa; wyznajemy wiarę w zmartwychwstanie Chrystusa i w ten sposób potwierdzamy, że los tego Człowieka, Jezusa z Nazaretu – czyli to jak On żył, jak umarł i powrócił do życia, aby już więcej nie umierać – posiada również dzisiaj ogromną wartość i znaczenie dla życia wszystkich ludzi i całej historii ludzkości. Celebrowanie pamiątki Paschy Pana w sakramentach Kościoła czyni ją obecną dzisiaj dla nas: czyni również nas jakby współczesnymi Jezusowi; czyni nas współuczestnikami historycznej Paschy Chrystusa i sprawia, że jej przyczyna (miłość Jezusa do ludzi), jej sens (zbawienie świata), oraz owoc (zmartwychwstanie i życie wieczne) tych wydarzeń jest dla nas dzisiaj. Dzięki sakramentom Kościoła te wydarzenia stają się współczesne nam, a my im. Pascha Chrystusa jest bowiem również dzisiaj zbawieniem dla każdego ucznia i uczennicy Pana, jeśli każdy z nas przylgnie do niej całym swoim wnętrzem (życiem).
Powód, dla którego Kościół celebruje corocznie szczególnie liturgię Triduum sacrum, jest również taki: aby dać poznać chrześcijanom i każdemu człowiekowi całą historię zbawienia, i zarazem pomóc mu wejść (wprowadzić go) w tę historię, oświeconą cierpieniem, śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa – czyli, aby przeprowadzić nas przez całe życie Jezusa wydane za zbawienie świata. Taka jest właśnie paschalna droga chrześcijanina w Wielkim Tygodniu: jest to nasza droga z Chrystusem i za Chrystusem! Albowiem również do nas odnoszą się słowa św. Pawła: „Bracia, nam została przekazana nauka o tym zbawieniu, bo mieszkańcy Jerozolimy i ich zwierzchnicy nie uznali Jezusa, i potępiając Go wypełnili głosy proroków, odczytywane co szabat. Chociaż nie znaleźli w Nim żadnej winy zasługującej na śmierć, zażądali od Piłata, aby Go stracił. A gdy wykonali wszystko, co było o Nim napisane, zdjęli Go z krzyża i złożyli w grobie. Ale Bóg wskrzesił Go z martwych dnia trzeciego” (Dz 13, 26b-30). Wyznawać każdego roku w Liturgii Paschalnej, że nasz Pan, « Jezus Chrystus zmartwychwstał – powstał z martwych» (por. Mt 28, 7), oznacza krzyczeć do każdego człowieka, do każdej istoty żyjącej i do całego stworzenia, że «miłość Boga i miłość Chrystusa do ludzi, jest silniejsza od śmierci» (por. Rz 8, 31-39; Pnp 8, 6)!
opr. Ks. Marian Królikowski
