Duch Święty Protagonistą Nowej Ewangelizacji…

… oraz życia duchowego i misji nowych ewangelizatorów.

Duch Święty uzdalnia Kościół do skutecznego głoszenia Ewangelii, podobnie jak to czynił wobec pierwszej wspólnoty wierzących (por. Dz 6, 7) i przez kolejne wieki chrześcijaństwa. Jak kiedyś Pięćdziesiątnica dała początek pierwszej ewangelizacji, tak dzisiaj staje się ona fundamentem nowej ewangelizacji[1]. Duch Święty jest bowiem głównym sprawcą nowej ewangelizacji[2]. Nie oznacza ona „nowej Ewangelii”, bo „Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam także na wieki” (Hbr 13, 8). „Nowa ewangelizacja oznacza adekwatną odpowiedź na znaki czasu, na potrzeby współczesnych ludzi i narodów, na nowe konteksty kształtujące kulturę, poprzez którą wyrażamy naszą tożsamość i poszukujemy sensu naszego istnienia. Dlatego też nowa ewangelizacja oznacza promocję kultury coraz głębiej zakorzenionej w Ewangelii; oznacza odkryć nowego człowieka, który jest w nas dzięki Duchowi danemu przez Jezusa Chrystusa i Ojca”[3]. Podejmując dzieło nowej ewangelizacji z entuzjazmem i zapałem, ewangelizator może liczyć na moc tego samego Ducha, którego miał Jezus i który został dany pierwszym uczniom w Wieczerniku. To On wprowadza w wielką przygodę ewangelizacji[4]. Ewangelizator nie działa sam z siebie, ale jest narzędziem Ducha Świętego, który poucza, co należy głosić, a nawet mówi przez niego (por. Łk 12, 12; Mt 10, 20). Jak kiedyś prowadził Apostołów (por. Dz 4, 31; 6, 10; 8, 29.39; 11, 24; 13, 2; 16, 6-7), tak i dziś trzeba wsłuchać się w Jego natchnienia i okazać Mu posłuszeństwo, wybierając właściwe drogi i sposoby ewangelizacji. Szczególnie jest to ważne wobec różnorakich sytuacji Kościoła i jego potrzeb z tym związanych. Są rejony, gdzie życie chrześcijańskie jest żywotne i zakorzenione w całych narodach. Na innych zaś terenach na skutek dystansu do wiary, tkanka kościelna słabnie. Najbardziej jednak niepokoją obszary, które wydają się całkowicie zdechrystianizowane i niewrażliwe na chrześcijańskie orędzie, a wiara przechowywana jest jedynie w małych wspólnotach. Dlatego potrzeba uważnego rozeznanie, aby dostosować głoszenie Ewangelii do tej różnorodności sytuacji. Nowa ewangelizacja nie oznacza bowiem opracowania jednej formuły dla wszystkich sytuacji. Na pewno istnieje konieczność wzbudzania w Kościele odnowionego zapału misyjnego, który wyraża się przez otwarcie na dar łaski[5].

Temu wielkiemu wyzwaniu, stojącemu przed całym Kościołem, towarzyszy „odrodzenie potrzeb religijnych i zapotrzebowanie na duchowość”[12]. Konieczna jest formacja duchowa chrześcijan, która będzie kształtować ich na autentycznych świadków Jezusa Chrystusa, otwartych na działanie Ducha Świętego oraz zdolnych do mężnego wyznawania wiary i podzielenia się z innymi doświadczeniem Boga w swoim życiu. Pierwszą formą ewangelizacji jest osobiste świadectwo. Często głoszenie Chrystusa dokonuje się bez słów, ponieważ przemawia życie. Jednak to nie wystarczy. Najpiękniejsze nawet świadectwo przestanie oddziaływać, jeśli zabraknie wyjaśnienia go przez jasne a niedwuznaczne głoszenie Jezusa Chrystusa. „Dlatego Dobra Nowina obwieszczona przez świadectwo życia, musi być wcześniej czy później obwieszczona także słowem życia. Nie ma prawdziwej ewangelizacji bez głoszenia imienia i nauki, życia i obietnic, Królestwa i tajemnicy Jezusa Nazareńskiego, Syna Bożego” (EN 22). Każdy chrześcijanin bowiem winien zawsze być gotowym do uzasadnienia nadziei, która w nim jest (por. 1 P 3, 15). Kto przyjął Ewangelię, sam staje się jej światkiem i głosicielem. Podjęcie dzieła ewangelizacji wobec innych, potwierdza autentyczność życia chrześcijańskiego (por. EN 24).

Rodzi się potrzeba, aby na bazie wspólnej wszystkim wierzącym duchowości chrześcijańskiej, określić specyficzną duchowość nowych ewangelizatorów. Jak nowa ewangelizacja służy odnowie całego Kościoła, tak wyraźny profil duchowy nowych ewangelizatorów może przyczynić się do odnowy poszczególnych jego rzeczywistości. Rodzi się ona dzięki rozmaitym charyzmatom i drogom duchowym wzbudzanym przez tego samego Ducha we wspólnocie Kościoła. Biorąc pod uwagę kryterium ascetyczno-praktyczne, będzie ona stylem życia ewangelicznego i duchowego, która uwzględnia praktyczną realizację powołania tych osób, wynikającą z profilu działalności ewangelizacyjnej[13].

Duchową sylwetkę nowego ewangelizatora cechuje otwartość na Ducha Świętego i posłuszeństwo Jego natchnieniom. Od momentu chrztu jest on nowym stworzeniem i świątynią Ducha Świętego, a poprzez sakrament bierzmowania otrzymuje szczególną Jego moc, aby być świadkiem Chrystusa oraz słowem i czynem mężnie wyznawać wiarę[14]. Ewangelizator otrzymuje dar Ducha Świętego, który jest pierwszym Świadkiem Jezusa Chrystusa (por. J 15, 26; 1 J 5, 6). To świadectwo dokonuje się przede wszystkim we wnętrzu chrześcijanina (por. Rz 8, 16). Dzięki niemu może on dojść do zrozumienia i osobistego przyjęcia tajemnicy Jezusa i dzieła zbawienia. Duch Święty jak nauczyciel uczy i przypomina naukę Jezusa oraz doprowadza do poznania prawdy (por. J 15, 26; 16, 13). Jako Świadek wierny nie mówi od siebie, ale dzięki własnemu i bezpośredniemu doświadczeniu potwierdza fakty, wydarzenia i przekazuje to, co słyszał i widział, będąc we wspólnocie Trójcy Świętej (por. J 16, 13). Przez Kościół kontynuuje On dzieło głoszenia Dobrej Nowiny w świecie, które rozpoczął Jezus Chrystus. W ten sposób uczniowie stają się świadkami Chrystusa, głosicielami nie swojej nauki, ale prawdy, którą poznali i zrozumieli dzięki Duchowi Świętemu[15]. Dla ludzkiego świadectwa Apostołów, Jego świadectwo staje się najwyższym oparciem, jak również wewnętrznym fundamentem jego kontynuacji wśród kolejnych pokoleń uczniów i wyznawców Chrystusa. Świadectwo Ducha Świętego zabezpiecza i zapewnia wierny przekaz objawienia w nauce i pismach Apostołów oraz jego ciągłość i tożsamość z nauką jaką Apostołowie usłyszeli od swego Mistrza[16].

Duch Święty jest podstawą i sprawcą życia duchowego w każdym chrześcijaninie[17]. Poprzez przyjęcie kerygmatu i rozpoczęcie świadomego życia duchowego, człowiek zaczyna budować relację z Duchem Świętym jako Osobą Boską. Pozwala prowadzić się Duchowi Świętemu, który staje się Przewodnikiem jego życia duchowego i misji. Życie chrześcijańskie zaczyna być życiem „według Ducha” (por. Rz 8, 5-6). Nie żyje on już jak niewolnik, ale jak Boże dziecko, które woła do Niego „Abba, Ojcze” oraz jak dziedzic Boga i współdziedzic Chrystusa (por. Rz 8, 14-17; Ga 4, 6-7). Doświadcza Bożej miłości, którą Duch Święty rozlewa w sercach oraz mocy Jego modlitwy (por. Rz 5, 5; 8, 26).

Obecność i działanie Ducha Świętego w chrześcijaninie staje się widoczne poprzez „owoc Ducha”. Św. Paweł pisze, że „owocem zaś Ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie” (Ga 5, 22). Tradycja Kościoła wymienia dwanaście owoców Ducha Świętego: miłość, wesele, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wspaniałomyślność, łaskawość, wierność, skromność, wstrzemięźliwość, czystość[26]. Owoc Ducha to metafora stosowana przez Apostoła dla ukazania cnót, które charakteryzują rzeczywistość życia w Chrystusie. Jest to zamierzony przez Ducha Świętego wynik rozwoju człowieka. Nadaje on konkretny profil duchowy temu, kto żyje według Ducha. Działając w człowieku i dokonując swego dzieła, oczekuje współpracy, która polega przede wszystkim na otwartości, posłuszeństwie i uległości. To wspólne działanie prowadzi do osiągnięcia świętości: dojrzałości osobowej i chrześcijańskiej[27], upodobnienia się do obrazu Jezusa Chrystusa (por. Rz 8, 29; 2 Kor 3, 18).

W Nowym Testamencie termin „świadek” (martys) łączy się często z Duchem Świętym. Szczególnie jest to widoczne w Ewangelii według św. Łukasza. Dawaniu świadectwa przez Apostołów będzie towarzyszyć moc (dynamis) Ducha Świętego (Łk 24, 48-49; Dz 1, 8). Dynamis to moc (cudotwórcza), potęga, możliwość, zdolność, siła[31]. Otrzymana moc uzdalnia do szczególnego działania, co w pierwszej kolejności widoczne jest w życiu i misji Jezusa (por. Łk 1, 15.67; 2, 1-27.36; 4, 14.38; Dz 10, 38). Ten dar obiecuje swoim uczniom, aby byli zdolni do dawania świadectwa (por. Łk 24, 48-49; Dz 1, 8; 4, 33). Ewangelizator to świadek Jezusa Chrystusa, który z mocą Ducha Świętego i siłą przekonania głosi Dobrą Nowinę. Bez tej mocy takie świadectwo nie jest możliwe[32].